Kulin-kapetan – poginuo u bitci na Mišaru 13. avgusta 1806
Mehmed-beg Kulenović (Kulinović), poznatiji kao Kulin-kapetan, bio je na čelu jedne od najznačajnijih krajiških kapetanija, čuvene kapetanije Stara Ostrovica, i jedan od najaktivnijih krajiških kapetana u svim vojnim pohodima tog vremena. Učestvovao je u vojnim pohodima nekoliko bosanskih vezira, počev od onog sa Bećir-pašom (Ebu Bekir-paša) na Beograd, s ciljem smirivanja ustanka raje protiv beogradskih dahija, zatim odbrane Višegrada i Užica od srpskih ustanika, čuvanje granice na Drini, do pohoda u ljeto 1806. godine i bitke na Mišaru.
Kao i mnogi drugi događaji i ličnosti bosanske istorije primjer je iskrivljivanja činjenica i predstavljanje istorijskih ličnosti u iskrivljenom svjetlu što je karakteristično za srpske historičare, čemu su podlegli i neki bošnjački historičari, nekritički preuzimajući stavove onih koji su imali jedini cilj glorifikaciju srpskog oružja i stvaranje mitova o srpskim junacima, uz potcjenjivački, čak i šovinistički pristup ličnostima na bošnjačkoj strani. Istina je često sasvim drugačija. Bitka na Mišaru, koja po ocjenama mnogih vojnih istoričara nije završena vojničkom pobjedom ni jedne od strana učesnica, pravi je primjer koliko su srpski historičari bili pod uticajem guslara i epskih pjesama, koje su tad nastajale. Prema zabilježenim izjavama učesnika i analizama nekih srpskih vojnih istoričara, prilikom boja na Mišaru srpski ustanici su se uglavnom ograničili na borbu iz utvrđenog šanca, samo u nekoliko navrata u toku višednevnih borbi usuđivali su se na ispade iz šanca, svjesni da u otvorenoj borbi nemaju šansi protiv bosanske vojske. Srpska konjica, predviđena kao rezerva i smještena nedaleko od šanca kod sela Žabar, bila je već prilikom prve ozbiljnije upotrebe na Mišaru, brzo razbijena od dobro uvježbane i iskusne konjice bosanskih spahija, predvođene Kulin-kapetanom. Borbe na Mišaru su trajale nekoliko dana uz obostrane gubitke. Uspjeh ustanika sastojao se u tome što su se održali na Mišaru, i time spriječili prolazak bosanske vojske prema opkoljenom Beogradu.Očito je da bosanska vojska, koja je ovim pohodom ostvarila samo djelimične ciljeve, dizanje šestomjesečne blokade Šapca, više nije bila motivisana da nastavi pohod prema Beogradu. U tome ih je pokolebala i pogibija jednog broja kapetana, uglavnom krajiških, dolazi do razmimoilaženja i nesloge među kapetanima tako da se dio vojske vraća u Bosnu, doživjevši u takvom neorganizovanom povratku značajne gubitke. Veći dio bosanske vojske ostao je u Šapcu, čak su početkom septembra u dva navrata obnovili napade na Mišarski šanac, ali bez većeg uspjeha.
Kulin-kapetan se isticao junaštvom u svim pohodima u kojima je učestvovao, tako je bilo i na Mišaru, gdje je na megdanu pobijedio komandanta srpske konjice vojvodu Luku Lazarevića. Međutim, u pjesmama opjevani i “proslavljeni” srpski vojvoda, pop Luka Lazarević, vjerovatno predosjećajući da na otvorenom megdanu nema šanse protiv čuvenog krajiškog junaka Kulin-kapetana, prije izlaska na megdan postavlja dvojicu iz svoje pratnje da u slučaju nepovoljnog ishoda iz obližnje šume pucaju na Kulin-kapetana. Ovaj poznati krajiški gazija, iako je izašao kao pobjednik megdana, mučki je ranjen nakon čega je podlegao ranama, a njegovo tijelo prenijeto je u Bosnu i ukopano u haremu džamije u Janji. U svom falsifikovanju istorije srpski historičari su Kulin-kapetanu i drugim bosanskim junacima pridodavali razne kvalifikacije, nažalost to su nekritički preuzimali i neki bošnjački istoričari, ali bošnjački narod nije zaboravio krajiškog gaziju. Narod nije zaboravio njegov doprinos odbrani Bosne, njegovom zaslugom srpski ustanici nisu uspjeli da u Bosni nastave zločine koje su tada učinili prilikom protjerivanja muslimanskog stanovništva (uglavnom bošnjačkog porijekla) iz područja istočno od Drine. U Janji i u drugim dijelovima Bosne u bošnjačkom
narodu žive predanja i legende o Kulin-kapetanu, kao šehidu i gaziji.
Krajiški gazija Kulin-kapetan zaslužio je da i nove generacije Bošnjaka čuvaju tradiciju o njemu. Osim navedenim skupom, 200. godišnjica pogibije ovog bosanskog junaka propraćena je prigodnim manifestacijama u Janji, Kalesiji i Tuzli, a planirana je i obnova turbeta porušenog u toku zadnje agresije na Bosnu i Hercegovinu.
Tekst preuzet sa obilježavanja 200 godine pogibije Kulin Kapetana 2006. godine, Dževad Tosunbegović, Edhem Omerović, Značajni događaji iz prošlosti Janje – Kulin kapetan, historija i legenda, javna tribina, 2006
Ljutočka Dolina 
http://diwan-magazine.com/muhadziri-egzodus-pradjedova/
Prognanička tuga za bošnjačkim gradom Šapcom (Šabanac)
Popravljam se, mislio sam na bošnjačko Užice. Ali je sličnu sudbinu doživio i Šaba(na)c.
Šabac je osnovao Ishak-beg Šaban, pa je grad vjerovatno po njemu dobio i ime. Grad se oformio na uzvišenju koje Sava nije plavila oko turske tvrđave Bejurdelen (Böğürdelen – “Na bočnom krilu”) koju je 1471. izgradio sultan Mehmed el-Fatih. Bošnjaci i Turci su živjeli u i oko tvrđave, a Servi na par okolnih brežuljaka koji nisu bili močvarni. Mačva je inače dobila ime po močvarama koje je Sava pravila. Utvrda i grad su 1476. pali u ugarske ruke, ali ih je tokom osvajanja Beograda 1521. muslimanima vratio Sulejman Veličanstveni. Početkom 19. vijeka servska hajdučija je, potpomognuta Ugarskom (a planirana u Vatikanu), postala učestalija. Nekoliko su puta upadali i u grad i činili masakre među muslimanima, ali bi svaki put bili izbacivani iz grada. Servima na okolnim selima niko se nije svetio i nastavljali su živjeti jedni pored drugih. Slijede duži periodi mira, trgovine i blagostanja.Svega pola godine nakon Bitke na Mišaru, uz pomoć Rusije i Vatikana, a nakon povlačenja muslimanskih trupa iz Bosanske Krajine, Kara-Đorđe Petrović zauzima grad Šabac i tvrđavu Bejurdelen 8. februara 1807. Tada je načinjen prvi pravi genocid nad lokalnim muslimanskim stanovništvom. Grad biva opustošen a preživjelo stanovništvo odlazi u izbjeglištvo u Bosnu. Grad nije dugo ostao pod servskom vlašću i ponovo je vraćen muslimanima, ali je dugo potrajalo dok se ponovo vratilo muslimansko stanovništvo i izgradila čaršija. Od tada je Šabac kao grad dobio multietnički karakter, jer su i Servi ostali živjeti u gradu, pored bošnjačkih povratnika. Takozvani “Drugi servski ustanak” pogodio je i Šabac gdje su “ustanici” iz Beograda i domaće komšije Servi počini drugi genocid nad muslimanskim stanovništvom Šapca i Mačve u cjelini… Ne bih dužio sad, zaista imam važnog drugog posla. Nismo profesionalci. 1867. grad pada pod stalnu vlast autonomne turske kneževine Servije, a bošnjačko stanovništvo se ponovo, ovaj put sultanskim dekretom, raseljava uglavnom po sjevernoj Bosni, uz rijeku Savu. Neki odlaze i u druge krajeve pod kontrolom carevine, ali u manjim grupama. Mnogo porodica iz Janje, Bijeljine, Brčkog, Bosanskog Broda, Šamca, Dubočca, Kobaša, Gradiške, Orahove, Dubice i Kostajnice vodi porijeklo iz šabačke nahije i ostatka nesretno izgubljenog beogradskog pašaluka. Berlinskim ugovorom 1878. Šabac je definitivno izgubljen za Bosnu i Bošnjake. Uglavnom tužna priča, i trebali bismo naučiti da nema povratka bez sigurnosti. I ranije smo se vraćali na svoje toprake, ali smo bili nejaki pa su nam dušmani zatirali trag. Povratak u velika naselja, da, i vojna organizacija. Povratak pod čizmu s porodicama, ne!
tako je majstore,nema povratka bez sigurnosti